Καλησπέρα αγαπημένο Ημερολόγιο!
Την Πέμπτη έφαγα...
πρωί -> 1 πιάτο καρπούζι, (μετά από λίγο: ) 1 αχλάδι.
μεσημέρι -> 1 πιάτο χωριάτικη σαλάτα, 1 πιάτο φακές κοκκινιστές, μισό παξιμάδι κριθαρένιο (ολικής άλεσης).
απόγευμα -> 2 ροδάκινα (έφαγα πρώτα το ένα και μετά από 40 λεπτά το άλλο).
βράδυ -> 2 μεγάλα αγγούρια, 1 χοιρινή μπριζόλα ψητή.
Σήμερα έφαγα ένα "ψωμοειδές" -το μισό παξιμάδι το μεσημέρι- μετά από πολύ καιρό αποχής από κάθε είδους ψωμοειδή. Δεν αισθανόμουν ότι το ήθελα, όμως το έφαγα για δύο λόγους. Αφ' ενός για ν' αποδείξω στον εαυτό μου ότι δεν έχω "δαιμονοποιήσει" τα ψωμοειδή, και αφετέρου (και κυρίως), για να δω πώς αντιδράει ο οργανισμός μου τρώγοντας ένα προϊόν ολικής άλεσης. (Εννοείται το παξιμάδι ήταν ολικής άλεσης... δεν θα έτρωγα κάτι με άσπρο αλεύρι, γιατί ξέρω ότι είναι άχρηστο και επικίνδυνο.)
Αυτό που παρατήρησα λοιπόν, ήταν ότι είχε μια έντονη γλυκειά γεύση, όχι γλυκειά σαν ζάχαρη, αλλά γλυκειά σαν άμυλο. Και προσωρινά, σαν να "επισκίασε" τις ωραίες αλλά πιο ήπιες γεύσεις της σαλάτας και της φακής που έτρωγα ταυτόχρονα. Έκανε δηλαδή (σε μένα τουλάχιστον) ό,τι και τα ψωμοειδή από άσπρο αλεύρι: επισκίασε την ιδιαίτερη νοστιμιά των υπολοίπων, φυσικών τροφίμων. Αυτό είναι κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου. Και αυτός είναι και ο βασικός λόγος που επιλέγω να μην έχω ψωμοειδή (έστω και ολικής άλεσης) στην διατροφή μου.
Κατά τ' άλλα, ούτε μ' ενόχλησε στο στομάχι, ούτε μου δημιούργησε κάποια πείνα μετά (ανισορροπία στην γλυκόζη του αίματος). Δεν θα μπορούσε άλλωστε, αφού η ποσότητα που έφαγα ήταν μικρή, και το έφαγα ταυτόχρονα με τροφές που έχουν χαμηλό και μέτριο γλυκαιμικό δείκτη (που διατηρούν σε φυσιολογικά επίπεδα την γλυκόζη στο αίμα).
:-)
Την Πέμπτη έφαγα...
πρωί -> 1 πιάτο καρπούζι, (μετά από λίγο: ) 1 αχλάδι.
μεσημέρι -> 1 πιάτο χωριάτικη σαλάτα, 1 πιάτο φακές κοκκινιστές, μισό παξιμάδι κριθαρένιο (ολικής άλεσης).
απόγευμα -> 2 ροδάκινα (έφαγα πρώτα το ένα και μετά από 40 λεπτά το άλλο).
βράδυ -> 2 μεγάλα αγγούρια, 1 χοιρινή μπριζόλα ψητή.
Σήμερα έφαγα ένα "ψωμοειδές" -το μισό παξιμάδι το μεσημέρι- μετά από πολύ καιρό αποχής από κάθε είδους ψωμοειδή. Δεν αισθανόμουν ότι το ήθελα, όμως το έφαγα για δύο λόγους. Αφ' ενός για ν' αποδείξω στον εαυτό μου ότι δεν έχω "δαιμονοποιήσει" τα ψωμοειδή, και αφετέρου (και κυρίως), για να δω πώς αντιδράει ο οργανισμός μου τρώγοντας ένα προϊόν ολικής άλεσης. (Εννοείται το παξιμάδι ήταν ολικής άλεσης... δεν θα έτρωγα κάτι με άσπρο αλεύρι, γιατί ξέρω ότι είναι άχρηστο και επικίνδυνο.)
Αυτό που παρατήρησα λοιπόν, ήταν ότι είχε μια έντονη γλυκειά γεύση, όχι γλυκειά σαν ζάχαρη, αλλά γλυκειά σαν άμυλο. Και προσωρινά, σαν να "επισκίασε" τις ωραίες αλλά πιο ήπιες γεύσεις της σαλάτας και της φακής που έτρωγα ταυτόχρονα. Έκανε δηλαδή (σε μένα τουλάχιστον) ό,τι και τα ψωμοειδή από άσπρο αλεύρι: επισκίασε την ιδιαίτερη νοστιμιά των υπολοίπων, φυσικών τροφίμων. Αυτό είναι κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου. Και αυτός είναι και ο βασικός λόγος που επιλέγω να μην έχω ψωμοειδή (έστω και ολικής άλεσης) στην διατροφή μου.
Κατά τ' άλλα, ούτε μ' ενόχλησε στο στομάχι, ούτε μου δημιούργησε κάποια πείνα μετά (ανισορροπία στην γλυκόζη του αίματος). Δεν θα μπορούσε άλλωστε, αφού η ποσότητα που έφαγα ήταν μικρή, και το έφαγα ταυτόχρονα με τροφές που έχουν χαμηλό και μέτριο γλυκαιμικό δείκτη (που διατηρούν σε φυσιολογικά επίπεδα την γλυκόζη στο αίμα).
:-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου