Γεια σου αγαπημένο Ημερολόγιο!
Εδώ και αρκετό καιρό έχω παρατηρήσει ότι τρώω μεγάλες ποσότητες τροφής.
Στην αρχή θεωρούσα ότι αυτό είναι φυσιολογικό, μιας και για ένα μεγάλο διάστημα ήμουν μες στην κίνηση όλη μέρα και έτσι είχα αυξημένες ενεργειακές ανάγκες. Όμως αυτό συνεχίστηκε και τις ημέρες που ήμουν πιο χαλαρή. Επίσης νόμιζα ότι ευθύνεται η φυσιολογική αυξημένη όρεξη που έχουμε όλες οι γυναίκες κατά την διάρκεια της περιόδου. Αλλά οι ποσότητες δεν μειώνονταν ούτε στο υπόλοιπο διάστημα του μήνα.
Έβαζα να φάω μεγάλες ποσότητες, γιατί θεωρούσα ότι με μικρότερες δεν θα χορτάσω (ερώτηση προς προβληματισμό: δεν θα χορτάσω οργανικά, ή μήπως δεν θα "χορτάσω" συναισθηματικά;). Και πολλές φορές το αποτέλεσμα ήταν να βαρυστομαχιάσω (φαίνεται και στις καταγραφές του Ημερολογίου). Άρα σίγουρα ο οργανισμός μου δεν χρειαζόταν τέτοια ποσότητα τροφής. Και παρ' όλ' αυτά, οι μέρες με υπερβολικές ποσότητες και το επακόλουθο φούσκωμα με δυσφορία, συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Δεν ήταν συνεπώς ένα τυχαίο λάθος που έγινε 2-3 φορές. Είναι κάτι επαναλαμβανόμενο.
Υπάρχουν μέρες που σκέφτομαι όλη την ώρα το φαγητό, πότε θα είναι το επόμενο γεύμα μου και από τί θ' αποτελείται. Λες και η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από το φαγητό! Αυτό το διάτημα (δυστυχώς) δεν έχω δουλειά αλλά ούτε και ιδιαίτερες δραστηριότητες μέσα στην εβδομάδα και έτσι έχω πολύ ελεύθερο χρόνο. Όμως αυτό δεν δικαιολογεί την συνεχόμενη ενασχόλησή μου με την τροφή. (Και να πεις ότι ήμουν καμιά σεφ, θα ήταν παραγωγικό να σκέφτομαι συνέχεια το φαγητό! Όμως απέχω έτη φωτός από αυτό το επάγγελμα! :-p )
Έχω παρατηρήσει επίσης, ότι τις περισσότερες φορές τρώω λαίμαργα, λες και παραμονεύει κάποιος να μου φάει το φαγητό! Και αν φάει κάποιος απ' το πιάτο μου εκνευρίζομαι. Σαν να έχω κτητική σχέση με το φαγητό που είναι στο πιάτο μου! (Και να σημειώσω ότι σαν άνθρωπος γενικότερα δεν είμαι καθόλου τσιγκούνα!) Το σημαντικότερο που έχω παρατηρήσει, και είναι αυτό το οποίο με έχει προβληματίσει περισσότερο, είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν ευχαριστιέμαι πραγματικά το φαγητό που τρώω. Μου αρέσουν πολύ οι γεύσεις και μου φτιάχνουν την διάθεση οι τροφές που τρώω (όπως έχω περιγράψει κατά καιρούς και στο Ημερολόγιο), όμως δεν ε υ χ α ρ ι σ τ ι έ μ α ι το φαγητό. (Είναι λίγο δύσκολο να το περιγράψω με λέξεις.)
Όλα αυτά που καταγράφω παραπάνω τα συνειδητοποίησα ολοκληρωμένα αυτές τις μέρες (με βοήθησε πολύ και μια κουβέντα που έκανα με ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο). Είχα κάποιες υποψίες εδώ και λίγους μήνες ότι η σχέση μου με το φαγητό δεν είναι και τόσο φυσιολογική, όμως αυτές τις μέρες "είδα" όλη την εικόνα (όπως συμβαίνει στους ανθρώπους μετά από κάποιο διάστημα που κάνουν ψυχοθεραπεία).
Δεν έχω υγιή σχέση με το φαγητό.
Ναι, άλλαξα τελείως την ποιότητα της διατροφής μου. Από άκρως επικίνδυνες σκουπιδο-τροφές, τώρα τρώω ποιοτικές και πολύ θρεπτικές τροφές! Αυτό είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα για το οποίο είμαι πραγματικά υπερήφανη! (Και ίσως είναι και ο λόγος που με τις ποσότητες που τρώω δεν παίρνω κιλά.)
Όμως η σχέση μου με το φαγητό δεν είναι υγιής. Όλα τα χαρακτηριστικά της διατροφικής μου συμπεριφοράς που ανέλυσα παραπάνω τα είχα και όταν έκανα παλαιότερα υπερφαγικά επεισόδια με σκουπιδο-τροφές και ήμουν για τα καλά μέσα στην συναισθηματική υπερφαγία.
Με δυο λόγια, το να βελτιώσουμε την ποιότητα της διατροφής μας και να χάσουμε τα παραπανίσια μας κιλά είναι κάτι πολύ σημαντικό και ευλογημένο. Όμως αυτό δεν λύνει πάντα το πρόβλημα της συναισθηματικής υπερφαγίας και της όποιας διατροφικής διαταραχής μπορεί να έχουμε. Όπως λέω πάντα, το πρόβλημα είναι βαθύτερο και εκεί χρειάζεται να στοχεύσουμε.
Και είναι απολύτως εφικτό το ν' απαλλαγούμε για πάντα από την διατροφική μας διαταραχή! Αυτό το πιστεύω ακράδαντα! Αρκεί να πιστέψουμε στον εαυτό μας και να κάνουμε δουλειά μαζί του ώστε να φτάσουμε στην πηγή του προβλήματος και να την λύσουμε!
Νόμιζα ότι είχα απαλλαγεί από την συναισθηματική υπερφαγία. Τελικά συνειδητοποιώ ότι χρειάζεται κι άλλη δουλειά με τον εαυτό μου... να ψάξω βαθύτερα. Είμαι όμως πολύ αισιόδοξη! Πιστεύω ότι σύντομα θα λύσω το πρόβλημα που μου γεννά την διατροφική μου διαταραχή και θ' αποκτήσω απολύτως υγιή σχέση με το φαγητό που θα κρατήσει για πάντα!
Προχωράω ακάθεκτη λοιπόν!
:-)
Εδώ και αρκετό καιρό έχω παρατηρήσει ότι τρώω μεγάλες ποσότητες τροφής.
Στην αρχή θεωρούσα ότι αυτό είναι φυσιολογικό, μιας και για ένα μεγάλο διάστημα ήμουν μες στην κίνηση όλη μέρα και έτσι είχα αυξημένες ενεργειακές ανάγκες. Όμως αυτό συνεχίστηκε και τις ημέρες που ήμουν πιο χαλαρή. Επίσης νόμιζα ότι ευθύνεται η φυσιολογική αυξημένη όρεξη που έχουμε όλες οι γυναίκες κατά την διάρκεια της περιόδου. Αλλά οι ποσότητες δεν μειώνονταν ούτε στο υπόλοιπο διάστημα του μήνα.
Έβαζα να φάω μεγάλες ποσότητες, γιατί θεωρούσα ότι με μικρότερες δεν θα χορτάσω (ερώτηση προς προβληματισμό: δεν θα χορτάσω οργανικά, ή μήπως δεν θα "χορτάσω" συναισθηματικά;). Και πολλές φορές το αποτέλεσμα ήταν να βαρυστομαχιάσω (φαίνεται και στις καταγραφές του Ημερολογίου). Άρα σίγουρα ο οργανισμός μου δεν χρειαζόταν τέτοια ποσότητα τροφής. Και παρ' όλ' αυτά, οι μέρες με υπερβολικές ποσότητες και το επακόλουθο φούσκωμα με δυσφορία, συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Δεν ήταν συνεπώς ένα τυχαίο λάθος που έγινε 2-3 φορές. Είναι κάτι επαναλαμβανόμενο.
Υπάρχουν μέρες που σκέφτομαι όλη την ώρα το φαγητό, πότε θα είναι το επόμενο γεύμα μου και από τί θ' αποτελείται. Λες και η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από το φαγητό! Αυτό το διάτημα (δυστυχώς) δεν έχω δουλειά αλλά ούτε και ιδιαίτερες δραστηριότητες μέσα στην εβδομάδα και έτσι έχω πολύ ελεύθερο χρόνο. Όμως αυτό δεν δικαιολογεί την συνεχόμενη ενασχόλησή μου με την τροφή. (Και να πεις ότι ήμουν καμιά σεφ, θα ήταν παραγωγικό να σκέφτομαι συνέχεια το φαγητό! Όμως απέχω έτη φωτός από αυτό το επάγγελμα! :-p )
Έχω παρατηρήσει επίσης, ότι τις περισσότερες φορές τρώω λαίμαργα, λες και παραμονεύει κάποιος να μου φάει το φαγητό! Και αν φάει κάποιος απ' το πιάτο μου εκνευρίζομαι. Σαν να έχω κτητική σχέση με το φαγητό που είναι στο πιάτο μου! (Και να σημειώσω ότι σαν άνθρωπος γενικότερα δεν είμαι καθόλου τσιγκούνα!) Το σημαντικότερο που έχω παρατηρήσει, και είναι αυτό το οποίο με έχει προβληματίσει περισσότερο, είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν ευχαριστιέμαι πραγματικά το φαγητό που τρώω. Μου αρέσουν πολύ οι γεύσεις και μου φτιάχνουν την διάθεση οι τροφές που τρώω (όπως έχω περιγράψει κατά καιρούς και στο Ημερολόγιο), όμως δεν ε υ χ α ρ ι σ τ ι έ μ α ι το φαγητό. (Είναι λίγο δύσκολο να το περιγράψω με λέξεις.)
Όλα αυτά που καταγράφω παραπάνω τα συνειδητοποίησα ολοκληρωμένα αυτές τις μέρες (με βοήθησε πολύ και μια κουβέντα που έκανα με ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο). Είχα κάποιες υποψίες εδώ και λίγους μήνες ότι η σχέση μου με το φαγητό δεν είναι και τόσο φυσιολογική, όμως αυτές τις μέρες "είδα" όλη την εικόνα (όπως συμβαίνει στους ανθρώπους μετά από κάποιο διάστημα που κάνουν ψυχοθεραπεία).
Δεν έχω υγιή σχέση με το φαγητό.
Ναι, άλλαξα τελείως την ποιότητα της διατροφής μου. Από άκρως επικίνδυνες σκουπιδο-τροφές, τώρα τρώω ποιοτικές και πολύ θρεπτικές τροφές! Αυτό είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα για το οποίο είμαι πραγματικά υπερήφανη! (Και ίσως είναι και ο λόγος που με τις ποσότητες που τρώω δεν παίρνω κιλά.)
Όμως η σχέση μου με το φαγητό δεν είναι υγιής. Όλα τα χαρακτηριστικά της διατροφικής μου συμπεριφοράς που ανέλυσα παραπάνω τα είχα και όταν έκανα παλαιότερα υπερφαγικά επεισόδια με σκουπιδο-τροφές και ήμουν για τα καλά μέσα στην συναισθηματική υπερφαγία.
Με δυο λόγια, το να βελτιώσουμε την ποιότητα της διατροφής μας και να χάσουμε τα παραπανίσια μας κιλά είναι κάτι πολύ σημαντικό και ευλογημένο. Όμως αυτό δεν λύνει πάντα το πρόβλημα της συναισθηματικής υπερφαγίας και της όποιας διατροφικής διαταραχής μπορεί να έχουμε. Όπως λέω πάντα, το πρόβλημα είναι βαθύτερο και εκεί χρειάζεται να στοχεύσουμε.
Και είναι απολύτως εφικτό το ν' απαλλαγούμε για πάντα από την διατροφική μας διαταραχή! Αυτό το πιστεύω ακράδαντα! Αρκεί να πιστέψουμε στον εαυτό μας και να κάνουμε δουλειά μαζί του ώστε να φτάσουμε στην πηγή του προβλήματος και να την λύσουμε!
Νόμιζα ότι είχα απαλλαγεί από την συναισθηματική υπερφαγία. Τελικά συνειδητοποιώ ότι χρειάζεται κι άλλη δουλειά με τον εαυτό μου... να ψάξω βαθύτερα. Είμαι όμως πολύ αισιόδοξη! Πιστεύω ότι σύντομα θα λύσω το πρόβλημα που μου γεννά την διατροφική μου διαταραχή και θ' αποκτήσω απολύτως υγιή σχέση με το φαγητό που θα κρατήσει για πάντα!
Προχωράω ακάθεκτη λοιπόν!
Ο λόγος που πήρα πολλά κιλά... http://diatrofis-imerologio.blogspot.gr/2015/05/blog-post.html
:-)
