Ο λόγος που πήρα πολλά κιλά...

Καλημέρα αγαπημένο Ημερολόγιο!

Αισθάνομαι σήμερα την ανάγκη να σου εξομολογηθώ μερικά πράγματα.

Τόσο καιρό μοιράζομαι μαζί σου το πώς χάνω τα παραπανίσια μου κιλά, όμως ποτέ δεν σου έχω μιλήσει για το πώς τα πήρα αυτά τα κιλά.

Θα μου πεις, η απάντηση είναι προφανής: με άπειρες σοκολάτες, πάστες, σιροπιαστά, σουβλάκια, πίτσες, σφολιατοειδή, ψωμιά, και άλλα "ποιοτικά" φαγητά! :-p

Οκ, αυτά τα τρόφιμα ήταν το μέσο με το οποίο πάχυνα,

όμως ο λόγος για τον οποίο πάχυνα είναι βαθύτερος.

Όχι, δεν έφταιγε το ότι "ήμουν φαγανή και λιχούδα από μικρή", δεν έφταιγε το ότι "δεν μπορούσα να το ράψω", δεν έφταιγε κάποια ορμονική διαταραχή.

Ο λόγος ήταν ότι χρησιμοποιούσα το φαγητό για ν’ "αντιμετωπίζω" τις δυσκολίες της καθημερινότητάς μου. Όποτε ένιωθα άσχημα κατέφευγα στο φαγητό, γιατί το φαγητό ήταν η παρηγοριά μου. Όταν στεναχωριόμουν για κάτι, όταν ένιωθα φόβο, ανασφάλεια, ενοχές και άλλα τέτοια "όμορφα" συναισθήματα, κατανάλωνα μεγάλες ποσότητες άχρηστου και παχυντικού φαγητού στην προσπάθειά μου να νιώσω καλύτερα.

Είχα λοιπόν αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν "συναισθηματική υπερφαγία".

Δηλαδή, δεν έτρωγα επειδή ένιωθα οργανική πείνα... έτρωγα επειδή ένιωθα συναισθηματική πείνα. Έτρωγα προσπαθώντας να "καταλαγιάσω" μέσα μου τα αρνητικά συναισθήματα που ένιωθα.

Το πώς λειτουργούσε αυτός ο μηχανισμός το έχω καταλάβει τους τελευταίους μήνες... όταν το βίωνα όλο αυτό δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τη σύνδεση φαγητού και συναισθήματος. Δεν μπορούσα να καταλάβω ότι η αιτία για την οποία ήθελα να τρώω πολύ ήταν ψυχολογική.

Νόμιζα ότι είμαι προβληματική, ότι κάνω κάτι πολύ λάθος, κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπομαι. Και οι ενοχές ήταν μόνιμος κάτοικος μέσα μου. Κάθε παραπάνω μπουκιά, όλο και περισσότερες ενοχές! Και οι περισσότερες ενοχές έφερναν αναπόφευκτα όλο και περισσότερες μπουκιές, στην προσπάθειά μου να νιώσω καλύτερα! Φαύλος κύκλος!

Βλέπεις, η κοινωνία μας έχει πείσει ότι εμείς φταίμε γι’ αυτό. Ότι μπορούμε πολύ εύκολα να κόψουμε το πολύ φαγητό, αλλά απλά δεν θέλουμε να το κάνουμε!

"Γιατί απλά δεν το ράβεις;"

Αν ήταν τόσο απλό το να "το ράψω", δεν θα το είχα κάνει ήδη, βλάκα;

Κι όμως, μην έχοντας συνειδητοποιήσει την ψυχολογική βάση της υπερφαγίας (και παχυσαρκίας) μου, έπεφτα στην παγίδα. Πίστευα ότι φταίω. Ότι θα έπρεπε να το ράψω.

Και τί έκανα γι’ αυτό;

Μα φυσικά δίαιτα!

Από παντού στην κοινωνία προωθείται η άκρως καταστροφική συμβουλή για δίαιτα.

Και υπάρχουν δίαιτες για όλα τα γούστα...

Δίαιτα με χαμηλά λιπαρά, δίαιτα με χαμηλούς υδατάνθρακες, δίαιτα με λίγες θερμίδες, δίαιτα αποτοξίνωσης, πρωτεινική δίαιτα, χημική δίαιτα, δίαιτα της λαχανόσουπας...

Με τα άκρως καταστροφικά "απαγορεύεται να φας αυτό, απαγορεύεται να φας το άλλο", "επιτρέπεται να φας μόνο αυτό και μόνο σε αυτήν την ποσότητα", "αυτό μπορείς να το φας συγκεκριμένη ώρα", "ζύγιζε κάθε τί που τρως και υπολόγιζε με ακρίβεια τις θερμίδες για να μην ξεφύγεις". (Το μόνο θετικό που μπορώ να βρω στο μέτρημα των θερμίδων είναι ότι ακονίζεται το μυαλό στα μαθηματικά! :-p )

Άρα ποια είναι η απάντηση της κοινωνίας στο πρόβλημα της υπερφαγίας και παχυσαρκίας;

ΣΤΕΡΗΣΗ, ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΠΕΙΝΑ!

Και θέλω να μαντέψεις τώρα πόσο πολύ βοηθούν αυτά....

Καθόλου!

Όχι μόνο δεν βοηθούν, αλλά μας φέρνουν τελικά σε πολύ χειρότερη θέση.

Γιατί όταν υποβάλλω τον οργανισμό μου σε στέρηση, καταπίεση και πείνα, είναι σαν να πιέζω δυνατά ένα ελατήριο για να το μαζέψω. Όση δύναμη και να βάλω, κάποια στιγμή αναπόφευκτα, δεν θα μπορώ να το συγκρατήσω πια, και το ελατήριο όχι μόνο θα επιστρέψει στην αρχική του θέση, αλλά θα πάει και πολύ ψηλότερα. Έτσι, σε όση στέρηση κι αν υποβάλλω τον εαυτό μου, αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα που δεν θα αντέχω να στερούμαι πια και θ’ αρχίσω και πάλι να τρώω πολύ. Και μάλιστα, επειδή το προηγούμενο διάστημα ο οργανισμός μου ήταν πεινασμένος και στερημένος, είναι σίγουρο ότι θα τρώω πολύ περισσότερο απ’ όσο έτρωγα πριν! Με αποτέλεσμα όχι μόνο να πάρω τα κιλά που έχασα από την δίαιτα, αλλά να πάρω και πολλά περισσότερα!

Αυτό είναι το φαινόμενο "γιο-γιο".

Έχω κάνει 2 φορές δίαιτα στη ζωή μου. Είχα επιλέξει πρωτεινικές δίαιτες. Κάθε προσπάθεια κράτησε λίγους μήνες στους οποίους έχασα 10-20 κιλά τη φορά. Όμως και τις 2 φορές, μετά από λίγους μήνες σταμάτησα, έπεσα με τα μούτρα στο φαί και πήρα πολλά παραπάνω κιλά απ’ όσα είχα χάσει.

Και πάνω που πίστεψα ότι δεν θα καταφέρω ν’ αδυνατίσω ποτέ, ότι είμαι τελείως άχρηστη, ανίκανη, ηλίθια, και άλλα "χαριτωμένα", άρχισα να μαθαίνω για την έννοια της συναισθηματικής υπερφαγίας. Άρχισα να συνειδητοποιώ τί είναι αυτό το οποίο με οδηγεί στο πολύ και παχυντικό φαγητό και πώς λειτουργεί όλος αυτός ο μηχανισμός.

Επίσης άρχισα να μαθαίνω για το πόσο σημαντικό είναι ν’ αγαπάμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας, να τον φροντίζουμε και να του προσφέρουμε το καλύτερο.

Έμαθα το πόσο καταστροφικές είναι οι ενοχές στη ζωή μας.

Έμαθα πόσο σημαντική είναι η αισιόδοξη και θετική στάση απέναντι στα πράγματα, αλλά και η πίστη ότι θα τα καταφέρουμε!

Όλα αυτά έκαναν το «κλικ» μέσα μου και την 1^η Αυγούστου 2014 ξεκίνησα πραγματικά ν’ αντιμετωπίζω την συναισθηματική υπερφαγία και ν’ ακολουθώ ποιοτική διατροφή. Ξεκίνησα 134,5 kg. Στις 10 Σεπτεμβρίου 2014, όντας 123,4 kg (τις πρώτες 40 μέρες έχασα 11,1 kg!), αποφάσισα ν’ αρχίσω αυτό το Ημερολόγιο Διατροφής για να με βοηθήσει στην προσπάθειά μου αυτή.

Και πρέπει να σου πω αγαπημένο Ημερολόγιο ότι με έχεις βοηθήσει πάρα πολύ και εσύ αλλά και όλοι όσοι επισκέπτεστε το Ημερολόγιο, καθώς με τα ενθαρρυντικά σας λόγια ομορφαίνετε πολύ την πορεία που ακολουθώ και μου δίνετε δύναμη!

Ευχαριστώ!

Να είμαστε όλοι καλά και πάντα να μας αγαπάμε και να μας φροντίζουμε!

:-)