Ήρθε μια Δευτέρα!

Γεια σας!

Εδώ και πολύ καιρό κάνω το εξής (χαριτωμένο κατά τ' άλλα) πράγμα: κάθε 2-3 μέρες, ανακοινώνω σε μια φίλη μου ότι θα ξεκινήσω καλή διατροφή. Και το βράδυ της ίδιας μέρας πέφτω με τα μούτρα στις γνωστές σε όλους μας άχρηστες και επικίνδυνες τροφές (σουβλάκια, σοκολάτες, πάστες, ψωμιά με βούτυρα κλπ). Η φίλη μου έχει μείνει άφωνη!

Είναι προφανές ότι κάτι μέσα μου αντιδράει στο να ξεκινήσω και πάλι να φροντίζω τον εαυτό μου. Και αυτό δεν αφορά βέβαια μόνο το θέμα της διατροφής. Δεν τον φροντίζω σε πολλά επίπεδα. Του μιλάω πολύ άσχημα και τον υποτιμώ.

Η Ελένη που μιλούσε όμορφα στον εαυτό της είναι σαν μια πολύ παλιά ανάμνηση, και κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν όντως ήμουν εγώ εκείνο το κορίτσι. Συνήθισα από μικρή να υποτιμώ (και κατ' επέκταση να μην φροντίζω) τον εαυτό μου, και έτσι αυτή η κατάσταση επανήλθε και πάλι στη ζωή μου με τις πρώτες δυσκολίες.

.
.
.

Χμ.
Κάτι είναι κι αυτό.
Τουλάχιστον έχω συνειδητοποιήσει την κατάσταση.
Και τώρα τί κάνω;

.
.
.

Πάω στον καθρέφτη.
Κοιτάζω το είδωλο και λέω "Σ' αγαπώ πολύ. Σ' αγαπώ ακριβώς όπως είσαι σήμερα. Σε φροντίζω, γιατί σου αξίζουν τα καλύτερα!".

.
.
.

Για να δούμε τί θα γίνει!

:-D