Ανίκητος αντίπαλος.

Σε καταστρέφω, γιατί έτσι μου αρέσει.
Αυτό γουστάρω, να σε κάνω να υποφέρεις. Συνέχεια.
Μόλις έρθει μια στιγμή ευτυχίας, εγώ θα είμαι πάντα εκεί για να την διαλύσω.
Πάντα θα μετατρέπω το χαμόγελό σου σε θλίψη,
τη χαρά σου σε φόβο,
την ελπίδα σου σε απελπισία.
Πάντα θα σε γεμίζω ενοχές. Για τα πάντα.
Για ό,τι έκανες... για ό,τι δεν έκανες... για ό,τι είπες... για ό,τι σκέφτηκες.
Για τον αέρα που αναπνέεις.
Θα σε ταϊζω ό,τι μαλακία υπάρχει, πάντα σε τεράστιες ποσότητες...
μέχρι να σε δω να φτάσεις 300 κιλά.
Δεν είσαι άξιος για τίποτα, δεν θα καταφέρεις ποτέ τίποτα.
Ποτέ δεν θα είσαι αρκετά καλός, παρ' το απόφαση.
Σε καταστρέφω και εσύ δεν κάνεις τίποτα.
Δεν έχεις τ' αρχίδια ν' αντιδράσεις ούτε στο ελάχιστο!
Είσαι αξιολύπητος.
Γελάω με την πάρτη σου, γαμημένε εαυτέ μου.


(Έχω και ποιητικές ανησυχίες! :-P )
 

Ας δώσω ένα σημάδι ζωής! :-p

Γεια σου αγαπημένο Ημερολόγιο!

Έχω πάνω από ένα μήνα να σου γράψω! Σου έλειψα;

Σου γράφω τρώγοντας σουσαμένιο χαλβά (τον τυποποιημένο, με την ζάχαρη), έτσι για να τιμήσουμε και την Κ. Δευτέρα που έρχεται!

Η σχέση μου με το φαγητό έχει τα πάνω της και τα κάτω της, όπως και οι ενδείξεις στην ζυγαριά. Το ανησυχητικό είναι ότι η διάθεσή μου έχει τις περισσότερες ημέρες τα κάτω της, και αυτό κάνει συχνό επισκέπτη την συναισθηματική υπερφαγία.

Μια φίλη μου ψυχίατρος, μου είπε ότι η συναισθηματική υπερφαγία εμφανίζεται σχεδόν πάντα μαζί με την κατάθλιψη ή την θλίψη. Και για ν' αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την υπερφαγία, χρειάζεται να στοχεύσουμε στην κατάθλιψη (ή την θλίψη).
Εδώ και αρκετό καιρό έχω θλίψη. Και ξέρω τί μου την δημιουργεί: οι σκέψεις μου. Κάνω συνέχεια αρνητικές, απαισιόδοξες σκέψεις που μου δημιουργούν φόβο και ανασφάλεια. Και όπως όλοι ξέρουμε, η ανασφάλεια είναι από τις βασικές αιτίες των υπερφαγικών.

Προσπαθώ να διώξω αυτές τις σκέψεις και να δω τα πράγματα θετικά. Κάποιες φορές τα καταφέρνω, τις περισσότερες όμως όχι. Ίσως μου είναι πιο βολικό ν' αφήνομαι στην δίνη της θλίψης μου και να παίρνω παρηγοριά από το φαγητό. Όλο αυτό μου είναι πολύ γνώριμο από την παιδική μου ηλικία και δεν είναι περίεργο που ξαναγυρνάω εκεί. Χρειάζεται να βρω κάτι ν' αντικαταστήσω αυτήν την επί πολλά χρόνια επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά.

Καθώς αναρωτιόμουν τί ήταν αυτό που μου είχε περιορίσει την διάθεση για πολύ φαγητό (τους πρώτους 6 μήνες κυρίως), συνειδητοποίησα ότι τότε έκανα πράγματα που μου κέντριζαν το ενδιαφέρον, που είχαν το μυαλό μου σε εγρήγορση. Οπότε, εδώ και κάποιες μέρες προσπαθώ να βάζω τέτοια πράγματα στην καθημερινότητά μου. Ας ελπίσουμε να λειτουργήσει!

Παρά την συχνή απαισιοδοξία μου, βαθιά μέσα μου είμαι σίγουρη ότι όλα γίνονται για το απώτερο καλό μας! Το ξέρω ότι θα βγω νικήτρια απ' όλο αυτό και με πολύτιμες εμπειρίες για την υπόλοιπη ζωή μου. Και αυτό θα το καταφέρουμε όλοι μας!

Στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά σε όλους όσους μπαίνουν (ή έμπαιναν) στο Ημερολόγιο, αλλά και σε όλους εκεί έξω που προσπαθούν ν' αντέξουν την σκληρότητα της ζωής μέσα από κάποιον εθισμό. Μπορούμε όμως να ζήσουμε και χωρίς αυτόν!

Μιας και μπήκε η άνοιξη, ας ομορφύνω λίγο το Ημερολόγιο με λίγα απ' τα λουλούδια μου...

Σας αγαπώ!

:-)