Καλημέρα!
Την Τετάρτη 17/6 έφαγα...
πρωί -> 3 ακτινίδια.
νωρίς το μεσημέρι -> 1 πίτα με γύρο χοιρινό, ντομάτα και κρεμμύδι.
μεσημέρι -> 7 κολοκυθάκια βραστά, 1 μεγάλο κομμάτι ομελέτα φούρνου με πατάτες τηγανητές και πολύχρωμες πιπεριές, (λίγο μετά:) 1,5 παγωτίνι, 1 σοκολάτα γάλακτος με ολόκληρα φουντούκια (45 γρ.).
νωρίς το απόγευμα -> 1 κομμάτι μαντολάτο με φουντούκια και καραμέλα 35 γρ. (το 1 από τα 2 της φωτογραφίας).
βράδυ -> 2 ντομάτες, 1 ομελέτα με 3 αυγά και 1,5 κρεμμύδι, 3 ποτηράκια φυστίκια αράπικα (φωτογράφισα το 1 μόνο), (λίγο αργότερα:) 1 μεγάλο εκλαίρ, 1 κομμάτι σοκολάτα γάλακτος με γεύση μήλο και κανέλα (50 γρ.).
Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησα ποιοτική διατροφή που έφαγα σουβλάκι με πίτα. Γευστικά μου φάνηκε τελείως αδιάφορο (ίσως βέβαια και λόγω του ότι δεν είχε πατάτες ή κάποια σως). Αυτό όμως που παρατήρησα είναι ότι μετά από κάποια ώρα ένιωθα ενόχληση στο στομάχι, η οποία κράτησε αρκετή ώρα. Το ίδιο σουβλάκι έφαγαν και οι άλλοι στην παρέα μου αλλά δεν έπαθαν κάτι. Αυτό που βγάζω σαν συμπέρασμα είναι ότι μου έπεσε βαριά η πίτα, ίσως επειδή συνήθισε το στομάχι μου σε ποιοτικές τροφές και δίνοντάς του την τελείως άχρηστη και επιβαρυντική πίτα, δυσκολεύτηκε.
Μετά το μεσημεριανό είχα πλήρως χορτάσει, παρ' όλ' αυτά έφαγα και 1,5 παγωτίνι και 1 μικρή σοκολάτα που μου έφερε μια ξαδέρφη μου από ένα ταξίδι της στο εξωτερικό. Τα γλυκά αυτά, όπως και τα υπόλοιπα που έφαγα μέσα στην ημέρα, τα έφαγα όχι επειδή πεινούσα, αλλά λόγω λιγούρας και συναισθηματικής πείνας. (Δεν ήταν μόνο η λιγούρα, γιατί πολλές φορές βρίσκονται γλυκά διαθέσιμα στο σπίτι και δεν τα σκέφτομαι καν. Αυτή τη φορά μάλλον ενέδωσα σε συναισθηματική πείνα, η οποία δεν έχω καταλήξει ακόμα σίγουρα πού οφειλόταν. Πιθανόν να είχε τη βάση της στην εργασιακή ανασφάλεια που ένιωσα, αφού την Τρίτη έληξε η σύμβασή μου στη δουλειά και από την Τετάρτη είμαι και πάλι άνεργη μετά από πολύ καιρό. Επίσης αισθανόμουν και μία γενικότερη ανασφάλεια του τύπου "τί θα κάνω στη ζωή μου" που και αυτή ίσως συνέβαλε αρνητικά.)
Μπορεί να μην ήταν τόσο τραγικές οι ποσότητες, αλλά σήμερα είχα καθαρά υπερφαγικά επεισόδια.
Με στεναχώρησε αυτό και με άγχωσε. Ένιωσα σαν να επανήλθε ο παλιός μου εαυτός. Ένιωθα βαθιά απογοήτευση. Ένιωσα κάποιες στιγμές ότι είμαι και πάλι 135 κιλά! Όμως άρχισα πάλι τις θετικές μου σκέψεις και ηρέμησα. Σκεφτόμουν: "Δεν πειράζει! Καλά έκανα και τα έφαγα, τα ευχαριστήθηκα! Θ' αρχίσω πάλι την ποιοτική μου διατροφή! Όλα πάνε καλά!"
:-)
Την Τετάρτη 17/6 έφαγα...
πρωί -> 3 ακτινίδια.
νωρίς το μεσημέρι -> 1 πίτα με γύρο χοιρινό, ντομάτα και κρεμμύδι.
μεσημέρι -> 7 κολοκυθάκια βραστά, 1 μεγάλο κομμάτι ομελέτα φούρνου με πατάτες τηγανητές και πολύχρωμες πιπεριές, (λίγο μετά:) 1,5 παγωτίνι, 1 σοκολάτα γάλακτος με ολόκληρα φουντούκια (45 γρ.).
βράδυ -> 2 ντομάτες, 1 ομελέτα με 3 αυγά και 1,5 κρεμμύδι, 3 ποτηράκια φυστίκια αράπικα (φωτογράφισα το 1 μόνο), (λίγο αργότερα:) 1 μεγάλο εκλαίρ, 1 κομμάτι σοκολάτα γάλακτος με γεύση μήλο και κανέλα (50 γρ.).
Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησα ποιοτική διατροφή που έφαγα σουβλάκι με πίτα. Γευστικά μου φάνηκε τελείως αδιάφορο (ίσως βέβαια και λόγω του ότι δεν είχε πατάτες ή κάποια σως). Αυτό όμως που παρατήρησα είναι ότι μετά από κάποια ώρα ένιωθα ενόχληση στο στομάχι, η οποία κράτησε αρκετή ώρα. Το ίδιο σουβλάκι έφαγαν και οι άλλοι στην παρέα μου αλλά δεν έπαθαν κάτι. Αυτό που βγάζω σαν συμπέρασμα είναι ότι μου έπεσε βαριά η πίτα, ίσως επειδή συνήθισε το στομάχι μου σε ποιοτικές τροφές και δίνοντάς του την τελείως άχρηστη και επιβαρυντική πίτα, δυσκολεύτηκε.
Μετά το μεσημεριανό είχα πλήρως χορτάσει, παρ' όλ' αυτά έφαγα και 1,5 παγωτίνι και 1 μικρή σοκολάτα που μου έφερε μια ξαδέρφη μου από ένα ταξίδι της στο εξωτερικό. Τα γλυκά αυτά, όπως και τα υπόλοιπα που έφαγα μέσα στην ημέρα, τα έφαγα όχι επειδή πεινούσα, αλλά λόγω λιγούρας και συναισθηματικής πείνας. (Δεν ήταν μόνο η λιγούρα, γιατί πολλές φορές βρίσκονται γλυκά διαθέσιμα στο σπίτι και δεν τα σκέφτομαι καν. Αυτή τη φορά μάλλον ενέδωσα σε συναισθηματική πείνα, η οποία δεν έχω καταλήξει ακόμα σίγουρα πού οφειλόταν. Πιθανόν να είχε τη βάση της στην εργασιακή ανασφάλεια που ένιωσα, αφού την Τρίτη έληξε η σύμβασή μου στη δουλειά και από την Τετάρτη είμαι και πάλι άνεργη μετά από πολύ καιρό. Επίσης αισθανόμουν και μία γενικότερη ανασφάλεια του τύπου "τί θα κάνω στη ζωή μου" που και αυτή ίσως συνέβαλε αρνητικά.)
Μπορεί να μην ήταν τόσο τραγικές οι ποσότητες, αλλά σήμερα είχα καθαρά υπερφαγικά επεισόδια.
Με στεναχώρησε αυτό και με άγχωσε. Ένιωσα σαν να επανήλθε ο παλιός μου εαυτός. Ένιωθα βαθιά απογοήτευση. Ένιωσα κάποιες στιγμές ότι είμαι και πάλι 135 κιλά! Όμως άρχισα πάλι τις θετικές μου σκέψεις και ηρέμησα. Σκεφτόμουν: "Δεν πειράζει! Καλά έκανα και τα έφαγα, τα ευχαριστήθηκα! Θ' αρχίσω πάλι την ποιοτική μου διατροφή! Όλα πάνε καλά!"
:-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου