...έφαγα έναν πουρέ... να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει!!!
Βραστά κολοκύθια και καρότα, στο μούλτι με αρκετούτσικο λάδι! Πολύ νόστιμο!
Με συνοδεία 4 βραστών αυγών, για να πάρουμε και την απαιτούμενη πρωτείνη μας!
Χόρτασα για πολλές ώρες!
:-)
Βραστά κολοκύθια και καρότα, στο μούλτι με αρκετούτσικο λάδι! Πολύ νόστιμο!
Με συνοδεία 4 βραστών αυγών, για να πάρουμε και την απαιτούμενη πρωτείνη μας!
Χόρτασα για πολλές ώρες!
:-)
Λοιπόν, άκου τι έκανα εγώ (και κάνω ακόμη) και με βοήθησε πάρα πολύ σε στιγμές πείνας. Έφτιαχνα μια σούπα με κρεμμύδια, πράσο, ντομάτες, σέλινο, καρότα, 1-2 κουταλιές σούπας λάδι και γλυκοπατάτα. 'Εβαζα πολλά μπαχαρικά, σκόρδο και ένα κύβο ή ζωμό από κοτόπουλο ή μοσχάρι αν είχα. Όταν μαλάκωναν τα λαχανικά τα περνούσα από το μπλέντερ και γινόταν βελουτέ. Η γλυκοπατάτα (όχι πολύ, 1/2 έβαζα αν ήταν μεγάλη) είναι μαγικό λαχανικό, ψάξε στο google να δεις. Την έβαζα στο ψυγείο και την είχα 2-3 μέρες την σούπα και όταν πεινούσα την ζέσταινα και έτρωγα 2-3 πιάτα με ένα γιαούρτι λαιτ ή cottage cheese (flair, το πιο νόστιμο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά, Ελένη
Γεια σου Ελένη μου!
ΔιαγραφήΗ σούπα που περιγράφεις πρέπει να είναι πεντανόστιμη! Φαίνεται σούπερ-ντούπερ! Σ' ευχαριστώ για την ιδέα!
Την γλυκοπατάτα δεν την βρίσκω στη λαϊκή (ή μάλλον δεν ψάχνω καλά) και δεν την χρησιμοποιώ, παρόλο που γνωρίζω τα σημαντικά οφέλη της και τη νοστιμιά της. Θα προσπαθήσω να την αγοράσω και να την μαγειρέψω!
:-)
Επειδή σε διαβάζω καιρώ και στενοχωριέμαι που βασανίζεις τον εαυτό σου με τύψεις, πρέπει να σου πω κάτι. Ο λόγος που πολλοί κάνουμε υπερτροφικά επεισόδια και χαλάμε τη διατροφή μας είναι ότι πάσχουμε από το λεγόμενο διατροφικό σύνδρομο. Κοντολογίς, η χρόνια υπερκατανάλωση τροφών υψηλού γλυκαιμικού δέικτη, 'ξεχείλωσε' το ενδοκρινολογικό μας σύστημα, με αποτέλεσμα ο οργανισμός μας να έρχεται σε ισορροπία κάθε φορά καταναλώνοντας τέτοιες τροφές σε ολοένα μεγαλύτερες ποσότητες. Γι αυτό και πέφτουμε με τα μούτρα στο φαγητό 'χωρίς να σκεφτόμαστε' ή 'χωρίς να ακούμε τον λογικό εαυτό μας'. Και γι αυτό κάποια στιγμή εν τέλει σταματάμε, επειδή επέρχεται η ισορροπία. Και τότε χτυπιόμαστε που 'τα χαλάσαμε όλα'. Το πρόβλημα όμως δεν είναι ψυχολογικό, είναι ιατρικό. Αλλο αν μας δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα μετά (βοηθά και η βιομηχανία της δίαιτας, και οι διαιτολόγοι που δεν μας τα εξηγούν για ευνόητους λόγους - τα ξέρουν όμως, οποιαδήποτε δίαιτα διαιτολόγου κι αν δεις είναι ΟΛΕΣ φτιαγμένες με βάση την ορμονική ισορροπία.)
ΔιαγραφήΕσύ εν μέρει το πρόβλημα το έλυσες, όταν άρχισες να τρως τροφές χαμηλού γλυκαιμικού δείκτη. Επειδή όμως
δεν ήξερες την αιτία, έτρωγες μεγάλες ποσότητες, με αποτέλεσμα και πάλι το πάγκρεας σου να "κάνει υπερωρίες". Είσαι πολύ κοντά στην τελική θεραπεία, αρκεί να μειώσεις σταδιακά τις ποσότητες! Και τέλος οι τύψεις, και τα 'αγαπώ-μισώ τον εαυτό μου', το πρόβλημα είναι οργανικό και η λύση ιατρική.
Τυχαία παραθέτω ένα άρθρο για το μεταβολικό σύνδρομο που εξηγεί τη διαδικασία, αν και θα βρεις χιλιάδες άλλα στο ίντερνετ.
http://www.drtsoukalas.com/metaboliko_sindromo-su-92.html
Αγαπητέ/ή kleo,
Διαγραφήκατ' αρχάς θέλω να σου πω ευχαριστώ πολύ και για την διάθεσή σου να με βοηθήσεις και που είχες την υπομονή να μου γράψεις αυτό το μεγάλο μήνυμά σου με τις συμβουλές και τις πληροφορίες.
Όσον αφορά τις τύψεις, μου κάνει εντύπωση που το αναφέρεις, γιατί έχω πολλούς μήνες να νιώσω τύψεις! Και μάλιστα όσες φορές κι αν τις ένιωθα τον τελευταίο 1,5 χρόνο που έχω το Ημερολόγιο -και ήταν λίγες οι φορές αυτές- σχεδόν πάντα κατάφερνα τελικά να τις ελέγξω και να τις διώξω.
Σχετικά με το μεταβολικό σύνδρομο, το γνωρίζω πολύ καλά! Όταν είχα φτάσει 140 κιλά πριν μερικά χρόνια, έκανα καμπύλη ζαχάρου και είχα προδιάθεση. Όπως καταλαβαίνεις, έχω μια πολύ καλή ενημέρωση σχετικά με αυτό και δεν είναι τυχαίο που η διατροφή μου αποτελείται κυρίως από χαμηλού και μέτριου γλυκαιμικού δείκτη τροφές. Τα έχω μάλιστα αναλύσει όλ' αυτά σε σχόλια σε πολλές αναρτήσεις τον τελευταίο 1,5 χρόνο εδώ στο Ημερολόγιο.
Έχεις δίκιο σχετικά με το γλυκαιμικό φορτίο... ακόμα κι αν τρώμε τροφές χαμηλού γ.δ., αν τις τρώμε σε πολύ μεγάλες ποσότητες, το ζάχαρο ανεβαίνει πολύ. Υπήρχαν κάποιες περίοδοι που το έκανα αυτό, όμως ήταν περίοδοι στις οποίες δεν ήμουν καλά. Η αρνητική ψυχολογική διάθεση προϋπήρχε της μεγάλης κατανάλωσης τροφής.
Άλλωστε, δεν γεννηθήκαμε με μεταβολικό σύνδρομο! Αυτό το αποκτήσαμε στην πορεία της ζωής μας επειδή τρώγαμε πολύ και κακής ποιότητας φαγητό. Για να τρώμε έτσι όμως, κάτι μας δημιούργησε αυτήν την ανάγκη. Και αυτό το κάτι είναι η απόρριψη του εαυτού μας (κατά την άποψή μου). Το μεταβολικό σύνδρομο απλά εξηγεί τί συμβαίνει οργανικά μέσα στο σώμα.
Είμαι της άποψης ότι όλες οι ασθένειες δημιουργούνται από στρες που έχουμε στην ζωή μας. Και ακόμη κι αν δεν λάβω υπ' όψιν μου τις άπειρες ιστορίες ανθρώπων που το επιβεβαιώνουν αυτό, μου το αποδεικνύει η παρατήρηση του δικού μου οργανισμού μέσα στα χρόνια.
Ο καθένας βέβαια έχει τις απόψεις του και πορεύεται μ' αυτές.
Να είσαι καλά και πάλι σ' ευχαριστώ!
:-)
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΛοιπόν στον τομέα της διατροφης και όλων των υπολοίπων καταστάσεων που συνδέονται με αυτή υπάρχουν πολλές σχολές εξαρτώμενες από την επιστήμη του ειδικού αλλιώς θα τα εξηγήσει ο διατροφολογοςαλλιώς ο ενδοκρινολόγος αλλιώς ο ψυχολόγος.Εγώ θα πρότεινα στην παρούσα φάση να μην εξηγήσεις τίποτα για λίγο καιρό πάρε όση χαρά σου προσφέρει το νέο σου ξεκίνημα ρουφά τη δύναμη και τη δυναμική του ,εμείς οι άνθρωποι παθιαζομαστε τόσο πολύ αναλύουμε και ξανααναλυουμε τις καταστάσεις που στο τέλος κουραζομαστε από αυτό και όχι από την ίδια την κατάσταση που προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε.Απλότητα χρειαζόμαστε και όχι περιττή γνώση που μας παγιδεύει στα πρέπει και στα μη.
ΔιαγραφήΓεια σου Νίκη μου!
ΔιαγραφήΈχεις δίκιο σχετικά με την υπερανάλυση!
Προσωπικά, δεν αισθάνομαι ότι υπεραναλύω την κατάστασή μου... το αντίθετο μάλιστα! Όση ανάλυση έχω κάνει, με έχει βοηθήσει πολύ στην καθημερινότητά μου (να εντοπίζω τις στιγμές της αυτο-απόρριψής μου κλπ).
Ο καθένας έχει διαφορετικά όρια στο τί θεωρεί υπερανάλυση και πότε όλο αυτό ξεκινάει να τον επηρεάζει αρνητικά.
:-)